Gromadzenie się nadmiaru łez w worku spojówkowym to nie tylko przelewanie się łez na policzek, ale również skłonność do wielu innych patologii, takich jak: nawracające infekcje, przewlekłe zapalenie brzegów powiek, patologie rogówkowe, pogorszenie ostrości widzenia. Natomiast zakażenie woreczka łzowego wiąże się z powstaniem ropnia, zapaleniem tkanek okołooczodołowych i dużymi dolegliwościami bólowymi.

Efekt pryzmatyczny, jaki powstaje poprzez zwiększony menisk łzowy na dolnej powiece, powoduje, że praca z bliska staje się bardzo uciążliwa. Stąd wykonywanie takich zawodów jak dentysta, policjant, chirurg, nauczyciel, księgowy, urzędnik biurowy, adwokat, architekt czy jubiler, jest często utrudnione.

Istnieje kilka mechanizmów współdziałających ze sobą w celu utrzymania równowagi między wytwarzaniem a usuwaniem łez. Wśród nich należy wymienić: mruganie, siły kapilarne punktów i kanalików łzowych, pompę łzową, siły ciężkości, parowanie i absorpcję płynu łzowego, prawidłową czynność zastawek w drogach łzowych, cyrkulację powietrza w jamie nosowej oraz prawidłową budowę anatomiczną brzegów powiek, które wspomagają i uzupełniają mechanizmy podstawowe.

Nadmierne łzawienie częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn (nawet 4:1). Fakt ten nie był dotąd przedmiotem szczegółowej analizy, dlatego trudno jednoznacznie wskazać, jakie są tego przyczyny. Podkreśla się przede wszystkim różnice w budowie anatomicznej (węższe drogi odpływu łez u kobiet) i zaburzenia hormonalne po 40-tym roku życia, które wpływają na parametry filmu łzowego, jak i te bardziej prozaiczne, związane z częstszym stosowaniem kosmetyków, czy „wycieraniem” oczu.

Metody wykorzystywane w diagnostyce nadmiernego patologicznego łzawienia to, przede wszystkim, test kanalikowy, testy barwne (test zanikania fluoresceiny, testy Jones`a), dakrocystografia i endoskopia dróg łzowych.

Chirurgia dróg łzowych, w zależności od poziomu niedrożności dróg odprowadzających łzy, może dotyczyć każdego z odcinków: począwszy od korekty prawidłowego ustawienia punktu łzowego (zatyczki perforowane), poprzez chirurgię kanalików, woreczka i przewodu nosowo-łzowego, po klasyczną operację zespolenia workowo-nosowego zewnętrznego.